0

z której zimą dzieci zjeżdżają na sankach. Stojąc na górce, wygląda jak chatka Baby Jagi, brakuje tylko kurzej łapki. Okna w przedszkolu są małe, w kształcie pierników, zamykane kolorowymi okiennicami. Cały budynek ogrodzony jest dziwnym, krzywym płotem,

w którym nie ma furtki, tylko wchodzi się między oznaczonymi szczebelkami. Żeby natomiast wejść do środka trzeba najpierw nisko się pokłonić, potem tupnąć dwa razy

W poniedziałek „dzień zdrowia”, czyli różnego rodzaju zabawy ruchowe, wyścigi, gimnastyka, bieganie, skakanie. We wtorek – „dzień mądrej głowy” czyli czytanie, pisanie, liczenie, pytanie, szukanie i odnajdywanie. Środa to dzień artystyczny. Przedszkole zamienia się w pracownię malarską i rzeźbiarską. W czwartek swoboda, czas na zabawy dowolne

Każdy więc znajdzie dla siebie coś miłego, coś, co naprawdę lubi. Ale jest taki chłopiec o imieniu Filip, którego nic nie cieszy i nic mu się nie podoba. On wszystko wie lepiej, umie zrobić lepiej, ma w domu lepsze rzeczy niż w przedszkolu i w ogóle nie potrzebuje niczyjej pomocy. On wszystko sam. Nawet na najciekawszym zajęciu Filip jest niezadowolony

Aż pewnego dnia podczas zajęcia przez otwarte okno wpadła do Sali duża czarna mucha. Fruwając pod sufitem przyglądała się dzieciom i słuchała tego, co mówią. W pewnym momencie zbliżyła się do Filipa, usiadła mu na ramieniu i Filip zamienił się w dużą czarną mrówkę z bardzo długimi, cienkimi nóżkami. Dzieci zaniemówiły, a mrówka stała i drżała

z przerażenia. Każdy był teraz większy i silniejszy od niej. Mógł robić różne rzeczy i cieszyć się z tego wszystkiego. Ona mogła tylko chodzić i to nieporadnie, bo cienkie długie nóżki cały czas jej się plątały. Marzyła tylko o tym, aby znaleźć dla siebie spokojne miejsce, gdzie nikt nie będzie jej dokuczał, popychał, szturchał i nadeptywał. Wreszcie udało jej się znaleźć miejsce pod oknem w małej szparce w podłodze między deskami. Tam siedziała sobie spokojnie i bacznie przyglądała się dzieciom. Miała okazję zobaczyć, jak bawią się dzieci, jak odpowiadają na zajęciach, jak wzajemnie pomagają sobie , kiedy ktoś potrzebuje pomocy. Nieraz było jej bardzo smutno, że nie może pobawić się z dziećmi, pobiegać, poskakać, tylko musi tutaj siedzieć. Kiedy robiło się cicho i spokojnie mrówka chodziła sobie po Sali

i płakała. Miała już dość być mrówką. Chciała znów być chłopcem i jak inne dzieci cieszyć się z pobytu w przedszkolu. W końcu nie wytrzymała. Pomyślała, że musi iść i poszukać dużej, czarnej muchy, obiecać jej, że będzie grzecznym chłopcem i poprosić, żeby znów ją przemieniła. Jak pomyślała tak zrobiła. Powolutku weszła na okno i przez szparkę wyszła na dwór. Świat za oknem był jeszcze większy i straszniejszy. Kusił ja kolorami i zapachami, ale czekało tam też na nią jeszcze więcej niebezpieczeństw. Chodziła, podziwiała, raz się bała

i musiała uciekać, innym razem spotkała inne mrówki, pobawiła się z nimi chwilę. Wszyscy jednak wyczuwali, że nie jest to taka prawdziwa mrówka i odchodzili do siebie. Ona szła dalej i szukała dużej, czarnej muchy. Kiedy już prawie zrezygnowała i poddała się, zobaczyła w górze czarny rosnący punkt. To była mucha. Mrówka krzyczała ile sił, chciała, żeby mucha usłyszała ją i przyleciała do niej.

Mucha poszybowała w dół i usiadła w trawie obok mrówki. Mrówka opowiedziała wszystko i obiecała, że już nie będzie tak postępować. Zrozumiała, że każdy może myśleć inaczej, każdy może robić, tak, jak potrafi lub chce i nie można z nikogo się śmiać i mówić, że robi źle. Każdy może się mylić.

Mucha spokojnie wysłuchała tego, co powiedziała mrówka, chwilę pomyślała, machnęła skrzydłem i stanął przed nią mały chłopiec. Filip rozejrzał się dookoła, podziękował ładnie